Galeria

Kliknij zdjęcie by powiększyć
Zdjęcie przedstawia Pałacyk Zielińskiego, sfotografowany od strony parku. Jest wczesny wieczór, piękne, zabytkowe okna Pałacyku są bardzo jasno oświetlone, w przeszklonych drzwiach balkonu do sali na wieży, w której mamy czwartkowe próby, widoczna jest stojąca postać. Jest to na pewno jakiś tenor, stoi, ponieważ mamy ćwiczenia poprzedzające próbę, które odbywają się na stojąco.
Nagrody dla publiczności - ceramiczne gwiazdki do zawieszenia na choince, z bilecikiem "Wesołych Świąt - Chór Antidotum"
Chór ustawił się do zdjęcia na szczycie wzgórza, na pięknej, zielonej łące. W tle las, inne góry i niebo. Niektórzy chórzyści stoją, inni kucają lub leżą na trawie. Dokładnie w momencie kiedy fotograf robił zdjęcie, pies Krzysia O. zapragnął przebiec z dużą prędkością tuż przed chórem, w efekcie czego centralnie na samym środku fotografii, zamiast sporej części chórzystów widać psa, który wygląda jakby leciał w powietrzu.
Zajęcia mają miejsce w specjalnej sali do ćwiczeń dla chórów - jest to wielka duma pani Eli Przystasz, która aktywnie uczestniczyła w projektowaniu i budowie szkoły. Sala mieści się na poddaszu szkoły, jest duża i wygłuszona, na podłodze jest przytulna, szara wykładzina. Zdjęcie zrobione jest nieco z góry i z tyłu - pani Ela trzyma w ręku nuty, chórzyści siedzą przed nią na krzesłach ustawionych w dwóch rzędach w łuk. Zdjęcie zrobione jest obiektywem rybie oko, więc całe ujęcie wydaje się bardziej okrągłe i wypukłe, co bardzo pasuje do pani Eli, która stoi pośrodku i w rzeczywistości również jest okrągła.
Długie, poziome zdjęcie - panorama, wykonane z widowni w kierunku sceny po spektaklu i ukłonach. Na scenie w długim, gęstym szeregu stoją wszyscy wykonawcy, którzy wzięli udział w spektaklu - pośrodku wykonawcy głównych ról, z obydwu boków i za nimi reszta wykonawców: tancerze Kieleckiego Teatru Tańca, seniorzy, członkowie chóru Fermata i Antidotum - w sumie około stu osób. Przed nimi widoczna jest część dekoracji: łóżka szpitalne, na których częściowo toczyła się akcja. Za nimi widoczna jest, wyświetlona na całej tylnej ścianie sceny, piękna grafika, w centralnej części z motywem koła oplecionego złotymi liśćmi.
Letnia scena na Placu Moniuszki wraz z widownią, przedstawiona z nietypowej perspektywy - sprzed rzeźby Milesa Davisa, która jest na zdjęciu na pierwszym planie. Cała widownia, scena, budynek KCK są na zdjęciu za rzeźbą. Malutka, oddalona scena z chórzystami znajduje się po prawej stronie zdjęcia, w centralnej części są widzowie siedzący na krzesłach, sfotografowani nieco od tyłu. Sprawiają wrażenie zasłuchanych. Zdjęcie wykonane jest późną nocą, pod koniec koncertu, ale ma bardzo piękne, intensywne kolory, ponieważ scena i widownia są dość jasno oświetlone mocnym, różowawym światłem.
Chór stoi na praktikablach, sfotografowany jest z prawej strony, z bardzo bliska i trochę z dołu. Właściwie nikogo dokładnie nie widać (może oprócz chórzysty Henia i jednej z chórzystek, którzy stoją z brzegu na pierwszym planie) bo jedni zasłaniają drugich i czarnym teczkami na nuty częściowo zasłaniają sobie twarze. Widać jednak, że chórzyści są uśmiechnięci. Są ubrani w czarno czerwone stroje. Wszystko jest oświetlone czerwonawym światłem i dlatego całe zdjęcie utrzymane jest w tonacji czarno czerwonej.
Dyrygentka Ewa w oszałamiającej, długiej, czerwonej spódnicy (która tak naprawdę była spódnicą dla konia, pospinaną agrafkami i szelkami Maciusia) oraz czarnym, półprzezroczystym kapeluszu przechadza się z mikrofonem wśród widowni i uczy jakiejś piosenki. Sfotografowana jest od strony sceny. Widownia półsiedzi, półleży na leżakach ponieważ jest środek nocy - na scenę weszliśmy po 21.00 a zdjęcie wykonano pod koniec koncertu - jednak dzielnie śpiewa. Niektórzy trzymają w rękach teksty piosenki.
Zdjęcie przedstawia stojący na praktykablach i śpiewający chór, sfotografowany niemal centralnie z przodu. Na chór składają się przemieszani członkowie Antidotum i Fermaty. Na tle chóru, tyłem do niego, stoi Ewa z rękami podniesionymi do góry i otwartymi ustami - prawdopodobnie dyryguje właśnie śpiewającą widownią. Na pierwszym planie, przed chórem i Ewą, jest fortepian i siedzący przy nim genialny akompaniator Piotr Sitkowski. Wszyscy ubrani są na czarno-czerwono ale w różnych kombinacjach - niektórzy mają czerwone bluzki inni spodnie. Całość oświetlona jest nastrojowym, czerwonawym światłem.
Zdjęcie przedstawia tylko dyrygentkę Ewę. Sfotografowana jest na siedząco, od tyłu, przed nią na stole, który jest częścią scenografii, stoi biały imbryczek i filiżanka. Głowę ma zwróconą w prawo. Ma na sobie duży, czarny, półprzeźroczysty kapelusz z kokardą, który rzuca cień na jej twarz. W ręce trzyma mikrofon. W tle, daleko widać niewyraźnie kilka osób z widowni. Wszystko oświetlone jest ciepłym, nastrojowym światłem, przypominającym światło domowej lampy.
Wspólne zdjęcie w Kościele Akademickim na Wesołej po koncercie kolęd. Jesteśmy na nim na tle bocznej ściany kościoła z witrażowymi oknami i choinki ubranej w białe i srebrne ozdoby. Większość panów kuca przed luźnym szeregiem pań, tylko niektórzy stoją razem z paniami. Ewa, w szaro liliowym aksamitnym fraczku, siedzi po lewej stronie na ławce kościelnej. Panowie są w czarnych garniturach i białych koszulach z czerwonymi muchami. W butach mają czerwone sznurówki. Panie mają sukienki z koronkowymi rękawami, w czterech kolorach: czarnym, czerwonym, turkusowym i bordowym. Wszyscy są uśmiechnięci i chyba zadowoleni z koncertu.
Chór, w letnich, niezobowiązujących strojach przechadza się po starych uliczkach Pragi. Zdjęcie zrobione jest na tzw. schodach zamkowych. Zrobione jest z dołu, chórzyści stoją na schodach kilka stopni wyżej, w luźnej, rozsypanej szeroko grupie. W tle, wysoko, widoczny jest zespół zamkowy Hradczany.
Na scenie w muszli parkowej śpiewamy Moniuszkę. Scena jest udekorowana przez Muzeum Zabawek więc nad głowami mamy trzy wielkie, bardzo kolorowe, kartonowe motyle. Przed nami, na brzegu sceny, stoją powiększone imitacje bardzo charakterystycznych, drewnianych klocków z literkami, które wiele osób pamięta z dzieciństwa. Widoczne są litery: M, U, Z. Mamy na sobie czarne, chóralne bluzki z logiem z przodu i napisami na plecach, dziewczyny mają kolorowe - białe, czerwone i czarne spodnie. Świeci na nas bardzo ostre słońce (był okropny upał) więc wiele osób ma ciemne okulary.
Zdjęcie zrobione podczas imprezy w Parku Staszica "Wokół Moniuszki - muzyką o historii". Chórzysta Henio zaczepia ludzi siedzących na ławkach przed muszlą koncertową i wręcza im ulotki z tekstami piosenek. Ludzie są zainteresowani - jeden pan wyciąga rękę. Henio ma minę jak Świadek Jehowy, który pozyskał właśnie neofitę. Ma w ręce jeszcze gruby plik ulotek więc dla każdego wystarczy.
Na zdjęciu jest chór, ustawiony w łuk, na tle wnętrza sali koncertowej Sztetla. Sądząc po układzie osób, śpiewamy właśnie "Modlitwę o wschodzie słońca", ponieważ przed szeregiem stoją chórzyści Piotr Franiek i Artur Ozdoba. Panie ubrane są w białe koszule w duże, czarne nuty. Panowie są w czarnych garniturach. Na pierwszym planie są puste krzesła, z których wstaliśmy żeby wystąpić i dwie osoby spośród widowni.
Koncert świąteczny w sali koncertowej sanatorium Marconi w Busku. Jest ona stosunkowo długa, wysoka i wąska, a zdjęcie jest zrobione z samego końca więc scena i chór na niej są na nim dość małe. Chór jest kolorowy i oświetlony ciepłym światłem żyrandola. Na pierwszym planie, w półmroku, jest zasłuchana widownia - wszystkie miejsca są zajęte, nawet boczne dostawki. Na bocznych ścianach sali są równo rozmieszczone kolumny, zwieńczone u góry gipsowymi popiersiami jakichś greckich bogów, albo rzymskich bohaterów. Wydaje się, że oni również słuchają chóru.
Zdjęcie przedstawia Chór Antidotum występujący w 27 Finale Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy. Stoimy na scenie w Galerii Echo, która ma specyficzną podłogę - intensywnie czerwoną w błyszczące cętki, jakby drobne, zatopione w posadzce szkiełka. Jesteśmy sfotografowani z góry, prawdopodobnie z antresoli nad sceną. Na tle czerwonej podłogi widać dwa rzędy stojących równo chórzystów - panowie w czarnych garniturach z tyłu a panie w kolorowych sukienkach przed nimi. Wszyscy mają otwarte teczki z nutami. Przed nami stoi Ewa. Chyba nie śpiewamy w momencie robienia zdjęcia tylko naradzamy się nad kolejnym utworem. W tle za nami jest duży baner z napisem 27 Finał i czerwonym serduszkiem orkiestry.
Zdjęcie zostało zrobione podczas warsztatów Chóru Antidotum w Sichowie, w 2018 roku. Przedstawia przede wszystkim chórzystę Henia, a właściwie jest zbliżeniem na jego plecy. Henio toczy właśnie rozmowę z jakąś panią z Centrum Konferencyjnego Sichowskiej Fundacji Edukacyjnej i dyrygentką Ewą Robak. Odziany jest w swój chóralny, czarny podkoszulek więc centralnym widokiem na zdjęciu jest biały napis na czarnym tle który widnieje na jego plecach: GDY ŚPIEWAM TO WIEM, ŻE ŻYJĘ.
Chórzyści stoją ustawieni w łuk, panie z przodu, panowie z tyłu na dziedzińcu Zamku Królewskiego. W tle są ściany zamku - łukowate podcienia, a nad nimi krużganki z kamiennymi tralkami. Po krużgankach przechadzają się randomowi turyści. Chórzystki są w grafitowych, błyszczących spódnicach do ziemi (nawiasem mówiąc strasznych) i czerwonych bluzkach. Panowie są w garniturach. Ewa ma czarny, aksamitny fraczek. Dwóch dowcipnych chórzystów robi chórzyście Heniowi za jego plecami "rogi" z palców, w związku z czym Henio ma na zdjęciu cztery rogi i wygląda trochę jak renifer.
Występ chóru na plenerowej scenie. Wykonane jest zza pleców publiczności. Chórzyści ubrani są na czarno, panie mają kolorowe szale. Scena to właściwie mały placyk wysypany żwirem. Za plecami chórzystów widoczne są palmy, a dalej w tle jezioro i za nim daleko widoczne, trochę zamglone, zielone wzgórza.
Po koncercie chórzyści wychodzą z kościoła, schodzą właśnie szerokimi, kamiennymi schodami które znajdują się przed kościołem. Przed nimi, na pierwszym planie zdjęcia, w kierunku fotografa biegnie chórzystka Ola Bartosz, z szeroko rozłożonymi rękami i rozwianymi włosami. W lewej ręce trzyma butelkę z wodą, na szyi ma rozwiany, niebieski szal.
Chór stoi przed prezbiterium. Za sobą ma tralki oddzielające prezbiterium od nawy głównej kościoła, zdobioną złotymi dekoracjami ambonę i rokokowy ołtarz - kolumny pokryte stiukiem udającym marmur i zwieńczone złoconymi głowicami, złote tabernakulum a nad nim obraz w rokokowych ramach. Chórzyści są ubrani na czarno, chórzystki maja kolorowe szale. Na pierwszym planie stoi tyłem Ewa w czarnym fraku, a przy niej stojak z rozłożonymi nutami. Utwór wykonywany właśnie przez chór jest chyba bardzo smutny ponieważ wszyscy mają bardzo poważne twarze.
Chór stoi w głębi prezbiterium na stopniach do ołtarza - panowie wyżej, panie niżej. W tle jest wysoka, pełna złoceń ściana ołtarzowa z barokowym ołtarzem, zwieńczonym złoconą płaskorzeźbą Ducha Świętego pod postacią gołębicy, od którego na wszystkie strony rozchodzą się złote promienie. Nad ołtarzem widoczny jest fragment półkopuły, pokrytej barwnymi freskami przedstawiającymi postacie unoszące się pośród chmur. Chór sfotografowany jest z daleka poprzez tralki oddzielające prezbiterium od nawy głównej. Panowie mają na sobie czarne koszule i kolorowe krawaty, panie ubrane są na czarno i mają kolorowe szale. Ewa stoi przed chórem, tyłem do fotografa. Ma na sobie czarny frak. Zdjęcie jest pozowane, nie było wykonane na żadnym koncercie.
Chór stoi na schodach w jednej z klatek schodowych Pałacu Biskupów, chyba tej, która znajduje się w wieży. Są to dość szerokie schody jednobiegowe, które po obu stronach mają ściany, nie balustrady. Zdjęcie zrobione jest z góry. Panie stoją na kolejnych stopniach przy ścianach, panowie widoczni są najniżej, w głębi, na tle okna, które ma zielone ramy i parapet. Pośrodku, na tle chóru stoi dyrygentka Ewa. Wszyscy ubrani są na czarno. Panie mają kolorowe szale, panowie kolorowe krawaty. Np. chórzysta Henio ma krawat pomarańczowy. Ewa jest w czarnym fraczku.
Zdjęcie plenerowe - chórzyści w luźnej grupie stoją na schodach z bardzo szeroką kamienną poręczą, z prawej strony widoczny jest fragment ściany jakiejś budowli z jasnego piaskowca, prawdopodobnie baszty, wokół której zbudowane są schody. Baszta wygląda jakby wyrastała z wapiennej skały, której fragment widoczny jest u jej podnóża. Chórzyści są w kolorowych chóralnych koszulkach - niebieskich, ciemnoróżowych, bordowych i fioletowych - każdy głos w koszulce innego koloru. Stoją przemieszani na różnych stopniach schodów, wśród nich, ni stąd ni zowąd, jakiś niechórzysta w koszulce koloru pomarańczowego.
Zdjęcie plenerowe - chórzyści w luźnej grupie stoją w oddali na zboczu góry, pod ogromną, wiszącą skałą. To musi być jakieś znane miejsce ale nie byłam na tych warsztatach i nie mam pojęcia gdzie to jest dokładnie. Ubrani są w kolorowe koszulki z napisem Antidotum (oczywiście z tej odległości niewidocznym) - każdy głos ma koszulkę w innym kolorze. Soprany są ciemnoróżowe, alty niebieskie, tenory bordowe, a basy fioletowe. Dyrygentka Ewa ma koszulkę w kolorze liliowym. Wszyscy stoją przemieszani, niektórzy siedzą na kamieniach, jedna osoba trzyma na smyczy dużego czarnego psa.
Chór, w swobodnej ale skupionej grupie, stoi w atrium przed wejściem do bazyliki opactwa Montserrat. Zdjęcie jest zrobione tuż po występie w bazylice więc chór jest odświętnie ubrany w czarne stroje, kolorowe szale u pań i krawaty u panów. Zdjęcie jest panoramiczne, chór jest tylko niewielką grupką pośrodku szerokiego dziedzińca. Dziedziniec ten jest bardzo charakterystyczny - jest pokryty gładką, marmurową posadzką. Na tle płyt z jasnego marmuru jest wzór z marmuru brązowego, są to przecinające się łuki które zbiegają się w środku dziedzińca, gdzie w posadzce, również z marmurowych elementów, ułożony jest kolisty obraz o średnicy ok. 5 metrów. Na zdjęciu nie jest to widoczne, ale obraz przedstawia coś w rodzaju znajdującego się dokładnie pośrodku, okrągłego źródła, z rozlewającą się na cztery strony świata wodą, w której pływają ryby. Cały obraz obwiedziony jest sentencją: ELECTAE CIVITATISCIVESQUI AD PARADISUMREDIRE CUPITISDISCIPULI MANETEPASTORIS CASTIPISCIS QUEMPREHENDIT VIRGOCASTA DEDITQUE FILIISPERPETUO EDENDUM. Chór znajduje się mniej więcej pośrodku tego kolistego obrazu, widoczne są fragmenty napisu. W tle jest bogato zdobiona frontowa ściana bazyliki w żółto piaskowych kolorach, po bokach podcienia bocznych skrzydeł atrium.
Zdjęcie jest niezwykłą pamiątką naszego występu w Bazylice opactwa Matki Bożej w Montserrat, w Hiszpanii. Jest tam bardzo trudno zaśpiewać i niewielu chórom z Polski się to udało. My też dostaliśmy się przed ołtarz tylko na kilkanaście minut, wcześniej długo na to czekając w jakiejś zakrystii. Za to widownię mieliśmy zagwarantowaną, ponieważ w świątyni jest zawsze pełno ludzi! Wszystkie miejsca są zajęte. Zdjęcie przedstawia nas w pewnym oddaleniu, śpiewających przed ołtarzem, który widoczny jest w tle jako ogromna, wysoka ściana, pełna kunsztownych, złotych zdobień. W tej złotej ścianie, w niszy nad głównym ołtarzem bazyliki znajduje się, sczerniała od palonych przez setki lat świec, drewniana figura Matki Boskiej z XII wieku. Na tle całej ściany ołtarzowej nisza jest tak mała, że prawie niewidoczna. My stoimy przodem do ludzi w dwóch rzędach, lekko wygiętych w łuk. Tyłem stoi Ewa, która dyryguje. Jesteśmy ubrani na czarno - panowie są w czarnych koszulach, panie mają na szyjach kolorowe szale. Widać ludzi siedzących w ławkach i słuchających nas, jeden mężczyzna z prawej strony kręci film telefonem - chyba się podobało.
Stoimy na dziedzińcu muzeum Salvadora Dali w Figueres. Za nami, w tle, jest porośnięta winoroślą kamienna ściana z oknami. W niektórych oknach stoją charakterystyczne posągi Dalego - złote manekiny. Bezpośrednio za nami znajduje się będący częścią ekspozycji samochód – Cadillac lluvioso – ze stojącą na masce rzeźbą kobiety. W kadrze widoczne są przede wszystkim jej masywne pośladki. Chórzyści są w luźnej grupie, maja na sobie dżinsy i kolorowe, chóralne koszulki - niebieskie, ciemnoróżowe, bordowe i fioletowe.
Wieczorny koncert na plenerowej scenie w Lloret de Mar. Zaśpiewaliśmy wówczas piosenki ludowe, które bardzo się wszystkim spodobały i publiczność żywo reagowała. Na zdjęciu stoimy właśnie na scenie po występie i śmiejemy się - prawdopodobnie publiczność domaga się bisów. Mamy na sobie dżinsy i chóralne podkoszulki - niebieskie, ciemnoróżowe, bordowe i fioletowe - każdy głos jest w koszulce innego koloru.
Przygotowujemy się do parady chórów biorących udział w festiwalu. Mamy na sobie białe, okolicznościowe podkoszulki z napisem KIELCE i sylwetką kościoła Sagrada Familla. Trzymamy w rękach biało czerwone chorągiewki, kilka osób trzyma rozwinięty baner z białej tkaniny z czerwonym napisem "chór Antidotum". Za naszymi plecami są kolorowe ściany kościoła św. Romy w Lloret de Mar, wykonane z cegły, kamienia i nieregularnej mozaiki ceramicznej.
Zdjęcie grupowe chóru przed jednym z wejść do kościoła Sagrada Familla. Kościół jest, jak wiadomo, w ciągłym remoncie więc między nami a ścianą kościoła jest ogrodzenie budowlane z metalowych prętów. Część chórzystów stoi, część kuca na pierwszym planie, są z nami także osoby, które nam towarzyszyły podczas wyjazdu do Hiszpanii. Mamy na sobie białe, okolicznościowe podkoszulki z napisem KIELCE i sylwetką kościoła Sagrada Familla.
Bardzo światowe zdjęcie. Stoimy na nim w prezbiterium gotyckiej Katedry św. Eulalii w Barcelonie, która jest ogromna. Zdjęcie zrobione jest nieco od dołu, tak, że widać nie tylko nas ale i całą, ogromną wysokość prezbiterium łącznie z kawałkiem gotyckiego sklepienia. Widoczne są kolumny, wysokie gotyckie okna z witrażami, świecące żyrandole i krzyż nad tabernakulum. Jesteśmy na tym tle bardzo mali. Stoimy za kutymi, czarnymi balustradami, które oddzielają prezbiterium od reszty kościoła. Stoimy w półkolu, przemieszani. Tyłem do fotografa stoi Ewa, która dyryguje. Chórzystki mają na sobie czerwone bluzki i grafitowe spódnice, panowie są w czarnych koszulach z czerwonymi muchami. W kościele panuje półmrok.
Zdjęcie wykonane jest wewnątrz ogromnej, drewnianej altany, dokąd Polacy z Białorusi zaprosili nas na poczęstunek. Altana jest okrągła, stoły są ustawione po okręgu wzdłuż jej ścian. Wszystkie miejsca są zajęte, ludzie siedzą, biesiadują i śpiewają trzymając w rękach śpiewniki. Pośrodku, pomiędzy stołami członkowie Chóru Antidotum wraz z jednym miejscowym panem śpiewają z otwartego śpiewnika, chórzysta Artur Ozdoba gra na gitarze. Wszyscy sprawiają wrażenie mocno zaangażowanych w śpiew - szeroko otwierają usta. Chórzyści są w swoich czarnych koszulkach z białymi napisami na plecach, pomiędzy ludźmi widoczny jest kawałek napisu na plecach jednej z chórzystek: DOKĄD SIĘ ŚPIEWA... Napis ten w całości brzmi: DOKĄD SIĘ ŚPIEWA JESZCZE SIĘ ŻYJE I TRWA. Za oknem altany, daleko, widać zatkniętą gdzieś, rozwiniętą na wietrze, biało czerwoną flagę.
Chór stoi na tle ołtarza, sfotografowany jest zza pleców widzów w pierwszym rzędzie przed ołtarzem. Jesteśmy w trakcie wykonywania utworu konkursowego, sądząc po układzie chórzystów jest to Stabat Mater Pawła Łukowca. Z prawej strony widoczna jest wyraźnie zasłuchana pani z jury. Chórzystki są w szaro fioletowych tunikach i czarnych spodniach, chórzyści w czarnych garniturach i białych koszulach z czarnymi muchami.
Chór sfotografowany jest z dołu i z prawej strony, chórzyści ustawieni są w mocno zawiniętą podkowę, więc część osób na pierwszym planie widoczna jest z tyłu. Na podłodze leżą kwiaty, które zapewne dostaliśmy po występie i odłożyliśmy na czas śpiewania bisu. Ewa dyryguje, my śpiewamy. Mamy na sobie nasze chóralne, czarne podkoszulki z białymi napisami na plecach - każdy chórzysta ma inny, wymyślony przez siebie napis. Na pierwszym planie są plecy pierwszej z brzegu chórzystki altowej, z napisem: ŚPIEWAĆ, JAK TO ŁATWO POWIEDZIEĆ.
Chór stoi tyłem, wszyscy są w czarnych koszulkach z napisami na plecach. Każdy napis jest inny i odzwierciedla charakter chórzysty oraz powody dla których śpiewa. Tylko Pani Dyrygent stoi przodem, na koszulce ma napis: NIE ŚPIEWAM BO DYRYGUJĘ
Na małym placyku wybrukowanym kostką, na tle lasu, chórzyści w strojach rekreacyjnych ustawili się w pociąg - każdy trzyma za ramiona osobę stojącą przed nim. Są to pewnie jakieś ćwiczenia podczas zajęć, ale widać że wszyscy mają z tego dużo zabawy. Na zdjęciu nie ma całego chóru, jest tylko jedenaście osób. Lokomotywą jest chórzysta Henio, który trzyma się swoich okularów. Zdjęcie wykonane jest właśnie od strony lokomotywy.